Lassina Traore van Shakhtar Donetsk legt uit waarom hij ervoor koos om in Oekraïne te blijven nadat hij acht maanden voor de invasie bij de club tekende.
Shakhtar Donetsk is gebouwd met Oekraïense stenen maar bijeengehouden door mortel uit het buitenland. Toen de Russen in februari 2022 Kyiv binnenvielen, dreigde een massale uittocht het voortbestaan van een club die het grootste deel van deze eeuw als een nomade doorbracht, op de vlucht voor oorlog, en niet in staat om naar huis terug te keren.
Een uitspraak van de FIFA stelde buitenlandse spelers die in Oekraïne zijn gevestigd in staat om hun contracten te beëindigen om te ontsnappen aan de Russische artillerie. Begrijpelijkerwijs koos bijna iedereen bij Shakhtar, opgesloten in hotels, vaak ondergronds voor de veiligheid tegen Russische granaten, voor deze optie.
Behalve één
“Het tijdsverschil met thuis in Burkina Faso maakt dingen al moeilijk,” vertelt Shakhtar-aanvaller Lassina Traore via Zoom vanuit de Oekraïense hoofdstad aan i.
Je kunt je familie niet alles vertellen. Als je ze alles vertelt, dan kun je niet spelen omdat ze zich te veel zorgen om je zullen maken.
Zelfs als het soms moeilijk is, moet je ze vertellen dat het oké is. Je kunt ze niet eerlijk vertellen wanneer je bang bent. Soms kun je ze de waarheid vertellen, maar alleen nadat alles is gekalmeerd.
“Voordat Rusland kwam, was ik vier of vijf maanden gewond.” Het team deed alles wat ze konden om me weer fit te krijgen, ondanks wat er stond te gebeuren. Ik wilde hen helpen, zoals zij mij hadden geholpen. Ik had nog wat onopgeloste zaken – zij zaten ook in een moeilijke situatie.
Verdere gesprekken met de voormalige Ajax-protegé, die zich slechts acht maanden voor een grootschalige Russische invasie bij de club aansloot, terwijl Shakhtar al sinds 2014 door separatisten uit hun Donetsk-thuis was verdreven, laten je in bewondering achter voor zijn moed.
“Het begint nu een beetje normaal te worden, maar het is nog steeds een verschrikkelijke situatie, met de [luchtalarm] sirene die de hele tijd afgaat.” Op de slechtste momenten ging het zes keer per dag af.
“We hebben overal waar we zijn bunkers.” In het hotel waar we wonen, op ons trainingsveld en in alle stadions waar we spelen. Het is nu makkelijker dan twee jaar geleden, maar niet veel.
“We verplaatsen ons veel.” In sommige steden kan de sirene twee of drie keer per wedstrijd afgaan, waardoor wedstrijden vier of vijf uur duren. Soms worden de wedstrijden zelfs uitgesteld. Je hoeft alleen maar te eten, te drinken en in de schuilkelder te blijven bewegen om klaar te zijn wanneer het spel weer begint. We zijn op onze telefoons en vertellen onze familie dat we oké zijn. Iedereen is de hele tijd zo nerveus.
Je begrijpt echter heel snel dat leven in deze omgeving alleen de sterkste banden smeedt.
Traore kon dit niet weten toen hij de eerste gok nam, waarbij hij zijn eigen exitopties afwees. De 23-jarige keerde terug naar Amsterdam om de eerste maanden van de oorlog af te wachten, terwijl de rest van zijn teamgenoten nieuwe horizonten zocht, voornamelijk terug naar huis in Brazilië – waar Shakhtar altijd het meeste van zijn inkopen heeft gedaan.
Het vergt een bepaald type persoon om, uit vrije wil, je vak uit te oefenen in een oorlogsgebied. Een eerdere nomadische bestaan is er één van.
“Ik was alleen,” gaat Traore verder. Iedereen die van buiten Oekraïne kwam, is vertrokken.
“Ik maak vrienden waar ik ook ga, het zit in mijn bloed.” Ik ben al van jongs af aan vaak verhuisd, dus ik moest wel. Dat heeft me hier geholpen. Ik weet hoe ik een gesprek met mensen kan voeren, zelfs als we dezelfde taal niet spreken. Ik had voor de oorlog vriendschap gesloten met [kapitein Taras] Stepanenko, [Mykhailo] Mudryk, en sommigen van de anderen, dus via hen kon ik contact leggen met de anderen.
“Ik heb nu een speciale band met deze plek, na alles wat we samen hebben meegemaakt.” Het is een gezin. Van de sportdirecteur Darijo Srna, die een geweldige kerel is – ik heb een speciale relatie met hem – tot aan de rest. Iedereen houdt hier van me en ik houd van hen – tot de allerlaatste man.
Traore en zijn Oekraïense teamgenoten konden niet worden ontzegd nog twee nationale ligatitels, ondanks dat een groot aantal van hun eerste elftalspelers was vertrokken. Maar hoewel de oorlog voortwoedt en het leven draait om die bulderende sirenes, begint alles steeds bekender te worden.
Met de vijandelijkheden in Oekraïne die zelfs al ietsjes afnemen, zijn de Brazilianen massaal teruggekeerd, net als anderen van overzee. Met de transferpot gekortwiekt door het verlies van tientallen miljoenen aan potentiële spelersverkopen als gevolg van de FIFA-beslissing, zijn deze nieuwe aanwinsten echter van een meer embryonale aard.
Het is Arsenal die dinsdag aan de beurt is in de Champions League, wat betekent dat er een vijf uur durende rit over de grens naar Polen gemaakt moet worden om een veilige luchthaven te gebruiken, voordat er naar Londen gevlogen wordt.
Een zware reis voor jongeren die nog steeds aan hun nieuwe manier van leven wennen. Ze weten desondanks altijd wie ze kunnen benaderen voor het verstandigste advies.
“Het begint weer aan te voelen als vroeger, Brazilianen in het team zoals het oude Shakhtar,” voegt Traore toe.
“Een van de redenen waarom ik ben gebleven is om de andere jongens die op huurbasis zijn vertrokken wat vertrouwen te geven dat ze hier nog steeds een toekomst kunnen hebben.” Wanneer ze hier een jongen uit Burkina zien, denken ze dat het ook voor hen mogelijk is.
“Ik heb zoveel gezien tijdens deze oorlog dat mensen naar me toe komen om zoveel vragen te stellen.” Deze ervaring is niet prettig om door te maken, maar als de oorlog binnenkort ten einde komt, kunnen we zeggen dat we er nog steeds zijn, sterk staan, ondanks alles. Ik ben zo, zo trots.
“Elke keer als ik met het nationale team wegga, zelfs nu nog, kan ik niet wachten om terug te komen.” Het is een bijzondere, bijzondere plek.”
Lees meer nieuws op:https://sportupdates.co.uk/
Leave a Reply